SVELTA

starve

* * *

I)

(svelt; svalt, sultum; soltinn), v.

1) to die (nema þú Sigurð s. látir);

2) to starve, suffer hunger; s. í hel (til heljar, til bana), to die of starvation.

II)

(-lta, -ltr), v.

1) to put to death (svinna systrungu sveltir þú í helli);

2) to starve; s. e-n í hel, to starve one to death; s. sik til fjár, to get money by starving oneself.

* * *

part. sveit; pret. svalt, 2nd pers. svaltz, Ls. 62 (Bugge); mod. svalst: pl. sultu; subj. sylti; part. soltinn; [Ulf. swiltan = ἀποθνήσκειν; A. S. sweltan; Early Engl. swelte]:—to die; this sense, which agrees with the use in Goth. and A. S., is disused in the Northern language and remains only in poetry; svalt þá Sigurðr, saztu yfir dauðum, Hm. 7; þat mál it hinnsta áðr hann sylti, Og. 16; björt áðr sylti, Akv. 43; hafa skal ek Sigurð mér á armi, eða þó svelta, Skv. 3. 6; þeim er sultu með Sigurði, 62; nema þú Sigurð svelta látir, 11, Gkv. 2. 3; er annan lét s., Fms. i. 258 (in a verse), ii. 271 (in a verse); soltnar þýjar, ærnar soltnar, Skv. 3. 45, 48; soltinn varð Sigurðr sunnan Rínar. Bkv. 11; aflir svelta, þeir er af bekkjar bergja drekku, Merl. 1. 7.

II. [Dan. sulte], to starve, suffer hunger; ok svaltz þú þá hungri heill, Ls. (Bugge); mod., svelta heilu hungri; þó at fé svelti, Grág. ii. 328; s. í hel, or, til heljar, Fms. vi. 132, Bret. 8; soltinn maðr, Gþl. 400; hann var mjök soltinn, very hungry, Edda; sárt bítr soltin lús, Landn.; svangr ok soltinn, Fms. x. 149, and so passim in old and mod. usage.